Ռուբեն Հախվերդյան-Իմ անցյալը

ԻՄ ԱՆՑՅԱԼԸ Ես սիրած մի աղջիկ ունեի, Կիթառի լարերից սիրելի, Ինձ փոխեց նա ուրիշ մեկի հետ Ու դրեց վերջակետ։ Անհասցե մի նամակ գրեցի Ու նամակս քամուն հանձնեցի, Որ կորչի պատմությունն այս անհետ, Ու երբեք չգա հետ։ Բայց քամին անառակ, Իմ կամքին հակառակ Պատմությունն այս բերեց Ու դեմքիս շպրտեց։ Ես ագնիվ մի ընկեր ունեի, Որ դարձավ գրպանին իր գերի, Նա իր շուրջը գծեց շրջանակ Ու ապրեց երջանիկ, բայց մենակ։ Ու քամուն ես նորից խնդրեցի Պատմությունն այս տանի-֊կորցնի, Որ տանի--կորցնի նա իր հետ Այս դիպվածն անհեթեթ։ Բայց քամին անառակ Իմ կամքին հակառակ Իմ անցյալը նորից Ինձ սարքեց ուղեկից։ Ես անցյալս ջնջել փորձեցի, Եվ իմ կյանքը գինուն տվեցի, Բայց մի օր, երբ ես լուրջ արթնացա, Անցյափս դժգույն դեմքը տեսա։ Ու քամուն ես նորից խնդրեցի՝ Իմ անցյալը տանի--կորցնի, Որ թողնի իմ անցյալն ինձ մենակ, Շատ երկար ժամանակ։ Բայց քամին անառակ, Իմ կամքին հակառակ. Իմ անցյալը նորից Ինձ սարքեց ուղեկից։ Իսկ հետո, երբ արդեն մեծացա, Երբ այսինքն կարգին բթացա, Երբ իմաստը կյանքի հասկացա, Իմ անցյալը իրոք մոռացա։ Խնդրեցի ես քամուն անառակ՝ Ետ բերի օրերից ցուրտ ու տաք, Ու սափ ականջիս անցյալի Մի ծանոթ եղանակ։ Բայց քամին հայհոյեց Ու լկտի ծիծաղեց, Անցյալիս փոխարեն Ուրիշ բան... ցույց տվեց։ Հասկացա վերջապես մի պարզ բան, Որ անցյալս մտավ գերեզման, Իսկ ինձ հետ մնաց լոկ իմ ներկան Անիմաստ, անիմաստ խոհական։ Իսկ հետո բոլորի նման ես Ընտրեցի մի լավ կին՝ այնքան հեզ, Որ ստիպեց մոռանալ ինձ ներկան Ու կերտել մեր կյանքŠ