Պարույր Սեւակ «Առաջին սերը» Կարդում է՝ Նունե Ավետիսյանը

Պե՛տք չէ, սիրելի՜ս: Զո՜ւր ես երդըվում: Առանց երդման էլ ես հավատում եմ, Որ հիմա օրըդ մի դար է տևում, Որ փուշ կարոտը քեզ ծվատում է, Որ գիշերն ի լույս չես քնում հաճախ, Որ իմ անունն ես կրկընում հաճախ, Որ աղջըկական քո մաքուր բարձին Թեքված ես տեսնում մի ծերուկ արծիվ (Անգըղ էլ լինի` արծիվ է թվում), Որ քեզ աշխարհում ոչի՜նչ չի թովում, Որ առանց սիրուս կյանքըդ կորած է, Որ... Գիտե՛մ, ջա՜նըս. Զո՜ւր ես կրկընում. Բայց գիտեմ և այն, Ինչ դո՛ւ չգիտես. Առաջին սերը, ինչպես որ հացը, Ի՜նչ էլ որ անես` միշտ կուտ է գնում...