Հատված Հատակում Hatakum 1986։ Մարդը կշտությունից ավելի բարձր է: Հպարտ է հնչում ֊ Մարդ:

«Հատակում» (Մ. Գորկու համանուն պիեսի մոտիվներով) Սատինի ճառը, Դերերում. Մարդու որդի - Սոս Սարգսյան Բարոն - Ֆրունչիկ Մկրտչյան Լեդի - Թամար Հովհաննիսյան Դերասան - Վլադիմիր Մսրյան բանվոր -- Կարեն Ջանիբեկյան ծերուկ - Ազատ Շերենց Ես երբ հարբած եմ… ինձ ամեն ինչ դուր է գալիս: Հա՛, նա աղոթում է: Հիանալի է: Մարդը կարող է հավատալ և չհավատալ… Դա իր գործն է: Մարդը ազատ է… ամեն ինչի համար նա ինքն է վճարում… հավատի համար ու անհավատության համար, սիրո համար, խելքի համար… Մարդը ամեն ինչի համար ինքն է վճարում և այդ պատճառով ազատ է: Մարդը` ահա ճշմարտությունը: Ինչ բան է մարդը: Դա ես չեմ, դու չես, նրանք չեն: Չէ… Դա դու ես, ես եմ, նրանք են, ծերուկն է, Նապոլեոնը, Մուհամեդը… Մի հոգու մեջ (մտովի օդի մեջ գծում է մարդու կերպարանք): Հասկանո՞ւմ ես: Դա սրամիտ է: Դրա մեջ են բոլոր սկիզբները և վերջերը: Ամեն ինչ մարդու մեջ է, ամեն ինչ մարդու համար է… Միայն մարդը գոյություն ունի, իսկ մնացյալը նրա ձեռքի և ուղեղի գործն է: Մա՛րդ… հոյակապ է դա: Դա հպարտ է հնչում: Մա՛րդ: Պետք է հարգել մարդուն: Չխղճալ… խղճահարությամբ չստորացնել… Հարգել է պետք… Խմենք մարդու կենացը, Բարոն (կանգնում է): Լավ է, երբ քեզ մարդ ես զգում: Ես բանտարկյալ եմ, մարդասպան, խաղանենգ, այո՛: Երբ քայլում եմ փողոցով, մարդիկ նայում են ինձ իբրև սրիկայի… և մի կողմ են քաշվում և իրենց շուրջն են նայում… և հաճախ ինձ ասում են` սրիկա: Խաբեբա: Աշխատիր: Աշխատե՞մ: Ինչո՞ւ: Որ կո՞ւշտ լինեմ (քրքջում է): Ես միշտ ատել եմ այն մարդկանց, որոնք չափից ավելի են մտահոգվում, որ կուշտ լինեն: Բանը դա չէ, Բարոն: Բանը դա չէ: Մարդն ավելի բար