Edward Gierek – „Nikt mnie już o nic nie pytał” (2/3)

Tytuł: Edward Gierek – „Nikt mnie już o nic nie pytał” Gatunek: film dokumentalny Wytwórnia: Telewizja Polska S.A. Oddział w Katowicach dla programu TP2 Kraj wytworzenia: Polska Rok wytworzenia: 2003 Kanał puszczenia: TP2 Uwaga! W końcowej planszy znajduje się błąd w roku urodzenia Edwarda Gierka, prawidłowy powinien być 1913. W programie wykorzystano: - fragmenty wywiadu „Spowiedź życia Edwarda Gierka” z 1996, - felieton Telewizji Kujawy, - fragment filmu dokumentalnego „Ścinki 81”, - fragment filmu „Z wizytą u Edwarda Gierka”, Telewizja Miejska Sieradz, - fragment piosenki Trzeci Oddech Kaczuchy – „Wódz”, - materiały archiwalne OTV Katowice, - materiały archiwalne TVP, Opis (za TP): Projekt budowy pomnika Edwarda Gierka oraz nadawanie jego imienia placom, ulicom i obiektom użyteczności publicznej są pretekstem do przyjrzenia się z perspektywy czasu osobie I sekretarza oraz realiom życia polityczno-społecznego lat 70. Bogate materiały archiwalne, . kroniki filmowe z okresu propagandy sukcesu i spotkania przywódcy partii z robotnikami w zakładach pracy przywołują klimat epoki Gierka. Komentarzem do prezentowanych zdjęć są refleksje samego bohatera filmu zarejestrowane w 1996 roku przez Janusza Rolickiego w wywiadzie zatytułowanym “Spowiedź życia Edwarda Gierka“. Stary już wówczas, schorowany człowiek opowiada o swojej roli w dziejach partii i kraju oraz o ideałach, w które wierzył i starał się realizować. Jego opinie uzupełnione są wypowiedziami historyka z Instytutu Studiów Politycznych PAN, działacza opozycji oraz ludzi, którzy osobiście znali I sekretarza. Ze wspomnień syna, prof. dr hab. Adama Gierka wyłania się mniej oficjalny, bardziej prywatny wizerunek tej nadal budzącej żywe emocje postaci. Poznajemy także motywy działania ludzi, którzy chcą uczcić pamięć Edwarda Gierka poprzez . wzniesienie mu monumentu. “Gierek, to człowiek, który w powojennej historii kraju najwięcej uczynił dla Polski“ - tłumaczy jeden z nich. Edward Gierek został mianowany I sekretarzem Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w grudniu 1970 roku i sprawował tę funkcję do września 1980 roku. W pierwszej połowie jego kadencji stopa życiowa społeczeństwa wzrosła o blisko pięćdziesiąt procent. Wielu Polaków dobrze pamięta tamten okres dobrobytu i człowiekowi, który był jego sprawcą są w stanie wiele wybaczyć, nawet braki w sklepach i kartki żywnościowe.