4 ШАРТ СИДД, БАР ЗИДДИ НИФО ШЕЙХ АБДУЛЛА ИБН ИБРИН

4 ШАРТ — СИДДҚ, БАР ЗИДДИ НИФОҚ Ва аммо шарти чорум бошад, пас ин сиддиқ дар талаффузи ду шаҳодат. Талаффуз кунанда бояд содиқ бошад дар он чие, ки ӯ талаффуз мекунад, азбаски ҳаст касе ки маънои онҳоро медонад ва дар ҳақиқатии он яқин дорад, ва инчунин зоҳиран дар амалҳояш ихлосро нишон медиҳад, ва лекин ба ин бовар надорад ё дар ин дурӯғ мегӯяд, ва ин аз сифати мунофиқон аст. Аллоҳ таъала гуфт: إِذَا جَاۤءَكَ ٱلۡمُنَـٰفِقُونَ قَالُوا۟ نَشۡهَدُ إِنَّكَ لَرَسُولُ ٱللَّهِۗ “ҳангоме ки мунофиқон назди ту оянд [савганд мехӯранд ва] мегӯянд: «Мо гувоҳӣ медиҳем, ки, яқинан, ту фиристодаи Аллоҳ ҳастӣ»; وَٱللَّهُ یَعۡلَمُ إِنَّكَ لَرَسُولُهُۥ ва Аллоҳ медонад, ки бе гумон, ту фиристодаи Ӯ ҳастӣ وَٱللَّهُ یَشۡهَدُ إِنَّ ٱلۡمُنَـٰفِقِینَ لَكَـٰذِبُونَ Ва Аллоҳ гувоҳӣ медиҳад, ки мунофиқон, яқинан, дурӯғгӯ ҳастанд.“ (63:1) Онҳоро дурӯғгӯ гуфт, ба он нигоҳ накарда, ки онҳо мегуфтанд: “мо гувоҳӣ медиҳем, ки яқинан, ту фиристодаи Аллоҳ ҳастӣ“. Ва барои ин, ки онҳо бо забонҳояшон мегуфтанд он чиеро, ки дар қалби онҳо набуд. “Қалбҳои онҳо рад мекунад, (яъне Тавҳидро эътироф намекунад), ва худ онҳо - мустакабиринанд (мутакаббир)“. Аллоҳ онҳоро зикр карда, гуфт: وَمِنَ ٱلنَّاسِ مَن یَقُولُ ءَامَنَّا بِٱللَّهِ وَبِٱلۡیَوۡمِ ٱلۡـَٔاخِرِ وَمَا هُم بِمُؤۡمِنِینَ “Бархе аз мардум мегӯянд: «ба Аллоҳ ва рӯзи қиёмат имон овардаем», дар ҳоле ки имон надоранд. یُخَـٰدِعُونَ ٱللَّهَ وَٱلَّذِینَ ءَامَنُوا۟ وَمَا یَخۡدَعُونَ إِلَّاۤ أَنفُسَهُمۡ وَمَا یَشۡعُرُونَ Онон [гумон мекунанд] Аллоҳ ва муъминонро фиреб медиҳанд, дар ҳоле ки фақат худро фиреб медиҳанд, вале намефаҳманд.“ (2:8-9) онҳо касоне ҳастанд, ки дурӯғ мегӯянд, ҳангоме, ки ду шаҳодатро талаффуз мекунанд, дар баробари ин, ки маънои ҳақиқии онро медонанд, ба онҳо ин маълум аст ва дар он яқин доранд, ва лекин онҳо инро қабул намекунанд! балки онҳо “имон“ доранд зоҳирона, ва дар ботинашон инро дурӯғ мешуморанд. Яке аз шартҳои “Ля Иляҳа Илля Аллоҳ“, ва ин сиддиқ аст. Ва Аллоҳ Азза ва Ҷалла гуфт: أَحَسِبَ ٱلنَّاسُ أَن یُتۡرَكُوۤا۟ أَن یَقُولُوۤا۟ ءَامَنَّا وَهُمۡ لَا یُفۡتَنُونَ Оё мардум пиндоштаанд, ҳамин ки [ба забон] бигӯянд: «имон овардем», ононро [ба ҳоли худ] вомегузоранд ва озмуда намешаванд? وَلَقَدۡ فَتَنَّا ٱلَّذِینَ مِن قَبۡلِهِمۡۖ فَلَیَعۡلَمَنَّ ٱللَّهُ ٱلَّذِینَ صَدَقُوا۟ وَلَیَعۡلَمَنَّ ٱلۡكَـٰذِبِینَ Ва ба ростӣ касонеро, ки пеш аз онон буданд, низ озмудем ва то Аллоҳ касонеро, ки [дар бораи имонашон] рост гуфтаанд, бозшиносад ва дурӯғгӯёнро [низ] маълум гардонад. عن معاذ بن جبل رضي الله عنه قال: قال رسول الله ﷺ: مِن عَبْدٍ يَشْهَدُ أنَّ لا إلَهَ إلَّا اللَّهُ، وأنَّ مُحَمَّدًا عَبْدُهُ ورَسولُهُ صِدْقًا مِنْ قَلْبِهِ، إلَّا حَرَّمَهُ اللَّهُ علَى النَّارِا Аз Му‘аз ибн Ҷабал ривоят мешавад, ки паёмбар ﷺ ба ӯ гуфт: «Кадом бандае шаҳодат диҳад, ки нест маъбуд бар ҳақ лоиқи ибодат ҷуз Аллоҳ, ва ин ки Маҳаммад расули Аллоҳ аст, сидқан аз қалбаш, Аллоҳ барояш дӯзахтро ҳаром мегардонад!» ал-Бухари 128, Муслим 32.